Kobieca depresja

Typowe objawy depresji menopauzalnej, często się zdarza że bywa źle rozpoznawana i co za tym idzie w nie prawidłowym kierunku leczona.

Aż 90% pań zaczyna narzekać na zaburzenia nastroju, około 50 roku życia. Zazwyczaj są to kłopoty małego kalibru, które nieznacznie uprzykrzają życie: nadmierna wrażliwość, emocjonalna trudność w skupianiu uwagi. Stany depresyjne są spowodowane brakiem żeńskich hormonów płciowych estrogenów, łagodzi je hormonalna terapia zastępcza. Jednak 1/3 kobiet silnie odczuwa w tym okresie zmiany samopoczucia, określa się je właśnie mianem depresji menopauzalnej. Niestety wymaga ona terapii anty depresyjnej.

Objawy

Główne symptomy „wielkiej” depresji to: bezsenność, zły nastrój, zmęczenie, apatia, ucieczka w samotność, a także brak zainteresowań. Natomiast najbardziej odczuwalnymi dolegliwościami przy tego typu depresji jest wysoki poziom lęku, wynikającego z wysokiego napięcia i niepokoju pobudzenie psychoruchowe. Przejawia się ono w załamywanie rąk, chodzeniu po mieszkaniu w tam i z powrotem np. ciągłe dotykanie przedmiotów. U niektórych pań zgłaszane przez nie objawy menopauzalnych zaburzeń nastroju, różnią się od „wielkiej” depresji, że mówi się o depresji maskowanej. Kobiety skupiają się wtedy na fizycznych dolegliwościach np. bólach stawów, wielkim stresem, fizycznym przemęczeniem, pracą, obowiązkami domowymi. Do tego mogą dołączyć niedomagania związane z brakiem hormonów. Charakterystyczne dla wieku przejściowego, są uderzenia gorąca, napady potów i czerwienienie twarzy. Wiek około 50-tki to także ważnych zmian rodzinnych. Dorosłe dzieci odchodzą z domu i wiele osamotnionych matek cierpi na syndrom „pustego gniazda”. Niestety wszystkie te czynniki sprzyjają depresji. Nie zawsze lekarz rozpozna problem od razu, często zdarza się tak że rozpoznają nerwicę. W efekcie kobiety zamiast tabletem antydepresyjnych, zażywają leki uspokajające lub nasenne. I terapia nie daje oczekiwanych efektów.

Leczenie nastroju po pięćdziesiątce

Większość kobiet z depresją menopauzalną może być leczona ambulatoryjnie i normalnie funkcjonować zawodowo i towarzysko. Pomagają te same preparaty które przynoszą ulgę w „wielkiej” depresji. Naj lepsze są środki przeciwdepresyjne, które mają działanie przeciw lękowe. Są to preparaty nowszych technologii, z mała ilością działań nie pożądanych. Kobieta która decyduje się na taką terapię, musi zdobyć się na cierpliwość. Większość antydepresantów zaczyna działać dopiero po dwóch, a czasem po sześciu tygodniach codziennego zażywania tabletek. Leki trzeba stosować minimum przez pół roku od chwili uzyskania lepszego samopoczucia, a w przypadku częstych nawrotów nawet i 2 lata. Bardzo ważna jest też psychoterapia i regularne spotkania w grupach wsparcia kobiet.